Παιδική πορνογραφία

 

Η παιδική πορνογραφία είναι πορνογραφικό υλικό στο οποίο εμπλέκεται κάποιο ή κάποια παιδιά. Η παιδική πορνογραφία χρησιμοποιεί μια ευρεία γκάμα μέσων για τη διάδοσή της, όπως περιοδικά, φωτογραφίες, γλυπτά, ζωγραφιές, καρτούν, πίνακες, ηχογραφημένο υλικό, ταινίες και video games. Κατά την παραγωγή του πορνογραφικού υλικού, συντελείται σεξουαλική – και όχι μόνο - κακοποίηση του παιδιού ή των παιδιών που συμμετέχουν, ποικίλης σοβαρότητας και πολλαπλών συνεπειών. Εκατομμύρια βρέφη, παιδιά και έφηβοι, σε ολόκληρο τον κόσμο, γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης προκειμένου να παραχθεί το υλικό παιδικής πορνογραφίας. Οι κάτοχοι του υλικού αυτού, οι παιδόφιλοι, το συλλέγουν για διάφορους λόγους, όπως η ιδιωτική σεξουαλική χρήση, η ανταλλαγή με άλλους παιδόφιλους εντός και πολύ συχνά εκτός συνόρων, η «προετοιμασία» άλλων παιδιών για μια επερχόμενη σεξουαλική κακοποίηση, κ.ά.

Η παιδική πορνογραφία είναι παράνομη στις περισσότερες περιοχές του κόσμου. Σύμφωνα με μία έρευνα της κλινικής Mayo στις Η.Π.Α. η οποία πραγματοποιήθηκε σε δείγμα θεραπευόμενων (θυτών), το 30 με 80% όσων παρακολουθούσαν παιδική πορνογραφία και το 76% όσων είχαν συλληφθεί για διακίνηση παιδικής πορνογραφίας μέσω διαδικτύου, είχαν επίσης κακοποιήσει κάποιο παιδί. Στην έρευνα σημειώνεται ότι είναι αδύνατο να προβλεφθεί με βεβαιότητα το πέρασμα κάποιου από την χρήση και παρακολούθηση πορνογραφικού υλικού στην πραγματοποίηση κάποιας – επιπρόσθετης - κακοποιητικής πράξης ενάντια σε ένα παιδί.

Στην Ελλάδα, η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος έχει εντοπίσει συνολικά 920 υποθέσεις on line διακίνησης υλικού παιδικής πορνογραφίας τα τελευταία έντεκα χρόνια, σύμφωνα με στοιχεία που ανέφερε ο προϊστάμενός της Μανώλης Σφακιανάκης. Ο κ. Σφακιανάκης επισήμανε ότι στην Ελλάδα δεν έχει διαπιστωθεί «παραγωγή υλικού παιδικής πορνογραφίας. Όταν λέμε παραγωγή εννοούμε βιομηχανία του σεξ με μικρά παιδιά, δηλαδή στούντιο με ανθρώπους να φέρνουν παιδιά, να τα κακοποιούν και στη συνέχεια να πωλούν ζωντανά τις στιγμές αυτές» ενώ σημείωσε ότι «έχουμε, όμως, λίγες περιπτώσεις, οι οποίες είναι γονείς ή συγγενείς με μικρά παιδιά. Αυτές είναι περίπου 15 με 17 υποθέσεις, που έχουμε διαχειρισθεί τα τελευταία δέκα χρόνια».

Περιγράφοντας πώς λειτουργούν οι ιστοσελίδες παιδοφιλίας, είπε: «Τα site της παιδοφιλίας είναι "κράχτες". Το site σε παραπέμπει σε on line διακίνηση. Δηλαδή, οι παιδόφιλοι ανά τον κόσμο -οι σκληροί παιδόφιλοι- ανταλλάσσουν μέσα από τον υπολογιστή τους τα αρχεία τους. Όπως λέγαμε παλιά "έλα να σου δείξω τα γραμματόσημα μου", αυτοί σου λένε "έλα να σου δείξω το υλικό της παιδικής πορνογραφίας". Έτσι, λοιπόν, δεν μπαίνει σε site το υλικό. Το έχεις στον υπολογιστή σου, συνδέεσαι με ένα ειδικό πρόγραμμα, π.χ. το Donkey, το eMule, το οποίο πρόγραμμα αυτό, διαμοιράζει το υλικό από παιδόφιλο σε παιδόφιλο».

Με περίπου δύο τρισεκατομμύρια δολάρια ετήσια κέρδη, η διακίνηση τέτοιου υλικού βρίσκεται στην δεύτερη θέση του πιο αποδοτικού –όσο και παράνομου- εμπορίου μετά την διακίνηση ναρκωτικών….

Σε επόμενο άρθρο, θα ασχοληθούμε με τις πιθανές ενδείξεις της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών αλλά και τα γενικά χαρακτηριστικά των θυτών.

Φροντίδα ή καταστολή;

Μεταξύ 10 και 13 Απριλίου, έλαβε χώρα στην πόλη μας και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο Du Lac το 22^ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ψυχιατρικής, το οποίο πραγματοποιείται κάθε τρία χρόνια. Τα θέματα του συνεδρίου ήταν πολλά: οι διάφοροι τομείς της ψυχιατρικής και κλινικής πρακτικής, η ψυχοφαρμακολογία, η πρόληψη, οι επιπτώσεις των δυσχερών οικονομικών συνθηκών στον (πολύπαθο) τομέα της ψυχικής υγείας, η συνάντηση και η συνέργεια της ψυχιατρικής με άλλους χώρους, όπως οι επιστήμες (π.χ. φιλοσοφία), η νομοθεσία, η θρησκεία, οι τέχνες (π.χ. δράμα, λογοτεχνία, φωτογραφία) και οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας τόσο από την πλευρά των επαγγελματιών όσο και από την οπτική των χρηστών των υπηρεσιών αυτών.

Όπως είναι φυσικό, η οποιαδήποτε συζήτηση για την ψυχιατρική περίθαλψη και τα δικαιώματα του ανθρώπου, δεν μπορεί να συντελείται παρά υπό το πρίσμα της νέας πραγματικότητας που διαμορφώνεται στη χώρα. Η κοινωνική και οικονομική πολιτική των αριθμών, προσκρούουν συχνά στις έννοιες της ηθικής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι, παρατηρείται αυξημένη ζήτηση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας από άτομα όλων των ηλικιών με μειωμένη δυνατότητα ανταπόκρισης και κατ’ επέκταση, μειωμένη ποιότητα στις όποιες παροχές.

Είναι, παράλληλα αλήθεια, όπως σημειώνει ο Δρ. Ευτύχης Φυτράκης, ότι σε περιόδους κρίσης, ή ακριβέστερα μετάβασης, παρατηρείται αύξηση των ψυχικών διαταραχών, αλλά και της εγκληματικότητας. Ταυτόχρονα, όμως, αυξάνεται η τιμωρητικότητα απέναντι σε κάθε απόκλιση, ενώ ελαττώνεται η ανεκτικότητα απέναντι στο διαφορετικό – βλέπουμε εξάλλου σε τι μεταφράζεται σε επίπεδο πολιτικών συσχετισμών αυτή ακριβώς η τάση. Αποτέλεσμα αυτής της πίεσης είναι η διατύπωση ενός διαρκώς εντεινόμενου κοινωνικού αιτήματος για ενίσχυση τnς ποινικής και ψυχιατρικής καταστολής – ολισθαίνοντας επικίνδυνα και πάλι προς δομές – άσυλα.

Σε αυτό το πλαίσιο, ενημερωθήκαμε στο συνέδριο διά στόματος του καθηγητή ψυχιατρικής του ΕΚΠΑ κ. Γιώργου Αλεβιζόπουλου, για το ευρωπαϊκό δίκτυο RAN (Radicalisation Awareness Network), μέλος του οποίου είναι και η Ελλάδα. Ένας από τους στόχους του δικτύου αυτού, είναι ο έγκαιρος εντοπισμός ατόμων που εμφανίζουν μια ορισμένη ευαλωτότητα, η οποία είναι πιθανό να τους οδηγήσει σε υιοθέτηση ακραίων και βίαιων συμπεριφορών ή/ και εμπλοκή σε τρομοκρατικές οργανώσεις και ενέργειες. Ο κ. Αλεβιζόπουλος μας μετέφερε τους προβληματισμούς του εκλιπόντος κ. Λούη Καριόλου, ψυχιάτρου και μεταρρυθμιστή του τομέα ψυχικής υγείας της Κύπρου, σχετικά με τον προσανατολισμό και τις πρακτικές του δικτύου RAN.

Το δίκτυο αυτό εν ολίγοις, υποχρεώνει τους ψυχιάτρους της ευρωπαϊκής κοινότητας, να αναφέρουν σε αυτό τα στοιχεία οποιουδήποτε θεραπευόμενού τους αναπτύσσει ριζοσπαστικές ιδέες και σκέψη, «αποκλίνουσες» κοινωνικοπολιτικές ή θρησκευτικές αναζητήσεις και γενικά παρουσιάζει ψήγματα σκέψεων, συναισθημάτων και προβληματισμών που θα μπορούσαν θεωρητικά να καταστήσουν το άτομο αυτό ευάλωτο προς μία τρομοκρατική και βίαιη κατεύθυνση. Αφού αναφερθούν τα στοιχεία των ατόμων αυτών, αναλαμβάνει το δίκτυο την προστασία τους από τυχόν προσηλυτισμό από τρομοκρατικές ομάδες. Ποινικοποίηση της σκέψης και των ιδεών, λοιπόν.

Οι ενστάσεις των δύο επιστημόνων έχουν να κάνουν καταρχάς με την βασική αρχή του (ψυχ)ιατρικού απορρήτου το οποίο καταλύεται μόνο υπό πολύ συγκεκριμένες συνθήκες (όταν ο θεραπευόμενος αποκαλύψει ότι πρόκειται να βλάψει τον εαυτό του, ή όταν απειλείται η ζωή ή η ασφάλεια κάποιου τρίτου). Χωρίς την ασφάλεια και το όριο του απορρήτου, η εμπιστοσύνη δεν μπορεί να εδραιωθεί, η ισχύς της θεραπευτικής σχέσης κατακερματίζεται. Κατά δεύτερον, οι ενστάσεις έχουν να κάνουν με μία σαφώς διαφορετική αντιμετώπιση και νοοτροπία στην ψυχιατρική δεοντολογία και πρακτική: το άτομο αντιμετωπίζεται ως εάν να έχει συντελέσει την παράνομη πράξη, λόγω των ιδεών του, ούτε καν λόγω των προθέσεών του. Τρίτον, ψυχιατρικοποιούνται ψυχικά χαρακτηριστικά και εκδηλώσεις – εννοώντας τις ιδέες, τους προβληματισμούς, τις αναζητήσεις -  που εν πολλοίς, πηγάζουν ακριβώς από τις ιδιάζουσες και άκρως πιεστικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, «μετακινώντας» έτσι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στους ευάλωτους και άρα, εν δυνάμει επικίνδυνους. Ο κ. Καριόλου είχε διατυπώσει ανοιχτά τη διαφωνία του προς τον τρόπο λειτουργίας του δικτύου RAN, σημειώνοντας ότι κάθε κατάχρηση εξουσίας που οδηγεί σε ανοίκεια πρόσβαση σε δεδομένα ψυχικής φροντίδας και ψυχιατρικής περίθαλψης, είναι ανεπίτρεπτη.

Σε κάθε περίπτωση και με αφορμή μονάχα τους προβληματισμούς μέρους της επιστημονικής κοινότητας, σκιαγραφείται ολοένα και πιο καθαρά ότι οι οικονομικές επιπτώσεις της μεταβατικής φάσης που διάγουμε είναι μία μόνο διάσταση του πλήγματος και της απώλειας που βιώνουμε ως κοινωνικό σύνολο. Παράλληλα διακυβεύονται πολύ βαθύτερες και ουσιαστικότερες διαστάσεις του κοινωνικού μας βίου…

Tο εκκολαπτόμενο άνθος του Πάσχα

Το Πάσχα έχει τις ρίζες του στη λατρεία των Αιγυπτίων που γιόρταζαν την εαρινή ισημερία, τη στιγμή δηλαδή του χρόνου που η ημέρα αρχίζει να γίνεται μεγαλύτερη από τη νύχτα, που το φως του ήλιου νικά το σκοτάδι. Η αιγυπτιακή αυτή γιορτή, πέρασε στους Εβραίους και στη συνέχεια στους Χριστιανούς, ταυτισμένη με τον μαρτυρικό θάνατο του Χριστού, που σταυρώθηκε κατά το εβραϊκό Πάσχα. Ο Χριστός ταυτίστηκε με τον ήλιο, η αμαρτία με το σκότος. Η νίκη της μέρας πάνω στη νύχτα έγινε νίκη του φωτός της αλήθειας πάνω στο σκότος της αμάθειας.

Έτσι, οι άντρες πρωταγωνιστές του χειμερινού τριωδίου με τα φαλλικά τους σύμβολα, δίνουν τη σκυτάλη σε γυναίκες πρωταγωνίστριες, σύμβολα γονιμότητας, που συμβαδίζουν με τη γονιμότητα της φύσης κατά τη διάρκεια του ανοιξιάτικου Πάσχα. Μέσα σε μια φύση που οργιάζει και ανθοφορεί φωλιάζει η επίγνωση της παντοδυναμίας του θανάτου. Θάνατος και αναγέννηση – ίσως πιο συγκλονιστική κι απ’ την ίδια τη γέννηση – μαζί, για να θυμίζουν το εφήμερο της ύπαρξης, ότι τίποτα δεν είναι για πάντα. Τα σύμβολα του θείου δράματος – φυσικά συζητάμε για την οικουμενικότητά τους και όχι τη χριστιανική τους υπόσταση – έχουν ως εξής: Η τελετουργική θυσία ενός – χαρακτηριστικού, αντικειμένου, συνήθειας, κομματιού μας – οδηγεί στην ανάσταση / αναγέννηση / απελευθέρωση ενός άλλου, μέσα από μια συνειδητή διεργασία πένθους και αποχαιρετισμού.

Μήπως στη ρίζα κάθε αληθινού έρωτα, δεν υποβόσκει κάποια διάσταση της απώλειας και κάποιο «πρόσωπο» της θυσίας; Της απώλειας του ατομικού  εγωισμού και των εγωκεντρικών βεβαιοτήτων ώστε να επιτευχθεί η σχέση… Της θυσίας ως προσφοράς, ως απάντησης στον αδιέξοδο ανταγωνισμό…. Το πένθος της Μεγάλης Εβδομάδας θα μπορούσε έτσι να είναι «θεραπευτικό», βοηθώντας μας να βιώσουμε ταυτόχρονα τη λύπη για το ότι ένα νόημα πεθαίνει και τη χαρά για το ότι ένα νόημα γεννιέται, την απόλαυση του να χάνουμε κάτι για χάρη του άλλου: το άνοιγμα ενός παγωμένου εαυτού στη θέρμη της σχέσης..   

Η έξοδος από τα πραγματικά πένθη εξάλλου, κάπου εκεί σηματοδοτείται: όταν καταφέρνουμε να ανακαλύψουμε το νόημα του να συνεχίσουμε, παρά την απώλεια, όταν μετουσιώνουμε τη λύπη σε κάτι καινούριο, ζωντανό, που θα δικαιώσει και την ίδια τη σχέση. Όταν η λύπη είναι νεκρή και κενή νοήματος, μετατρέπεται σε κατάθλιψη και στοιχειώνει: κουβαλάμε μέσα μας το πτώμα της λύπης. Όταν η λύπη είναι ζωντανή απηχεί κάτι απ’ τη χαρά της δυνατότητας να αντικρίζεις κατάματα το στοιχειό της, να την κατανοείς.

Την άνοιξη η ύπαιθρος είναι ένας παράδεισος χρωμάτων και μυρωδιών που μας συναρπάζει… Την άνοιξη η ύπαιθρος είναι θνητή, πεπερασμένη και εφήμερη, κάτι που μας θλίβει.  Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως η Μεγάλη Εβδομάδα υπενθυμίζει, μέσω μιας υποβλητικής, τελετουργικής αναπαράστασης, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα: για ν’ αποκτήσεις πρέπει να χάσεις, για να πάρεις πρέπει να προσφέρεις, για να ζήσεις πρέπει να «πεθάνεις», να αποχωριστείς εκείνα τα κομμάτια του εαυτού σου που απομυζούν παρασιτικά τη ζωή, που της αφαιρούν το νόημα… Ίσως λοιπόν, μέσα από τον (προσωπικό μας) Επιτάφιο δεν καλούμαστε να αποχαιρετίσουμε το σώμα αυτό καθ’ αυτό, αλλά τον εγκλωβιστικό δεσμό του με την ύλη, να κόψουμε τα δεσμά για να ευοδωθούν οι δεσμοί.

Η τελετουργία του Πάσχα βρίθει εσωτερικών συμβολισμών, οι οποίοι συχνά χάνονται μέσα στη δίνη της ορθής επιτέλεσης του θρησκευτικού καθήκοντος και της επιφανειακής, καταναλωτικής μανίας που έχει συνδυαστεί με την έννοια του εορτασμού στη σύγχρονη κοινωνία μας. Η ιερότητα εντούτοις, απέχει πολύ από την εκκλησιαστική πειθαρχία – πάει και ανθίζει εκεί όπου καταφέρνουμε να γεφυρώσουμε τους πόλους της ζωής μας, να αδράξουμε τη στιγμή και το βαθύτερο νόημά της.

Πηγές: Ε. Αρανίτσης (Το θείο δράμα της Άνοιξης), Μ. Τερζοπούλου (Έστησ' ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη...), ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ